ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ
27 Μαρτίου 2017, ημέρα Δευτέρα, ώρα 7μμ
Αίθουσα: Ζάννειο Πειραματικό Λύκειο Πειραιά
Παρουσίαση βιβλίου του Δρ. Χαράλαμπου Μηνάογλου
με τίτλο: «Ιστορία του Ρωσικού Κόμματος. Δώδεκα μελέτες για τις απαρχές»
Τον τίτλο του Διδάκτορα ο Χαράλαμπος Μηνάογλου δεν καταδέχθηκε ποτέ να τον χρησιμοποιήσει, και όλα τα έργα του φέρουν απλά και μόνο το ονοματεπώνυμό του. Αν και διδάσκει σε «Πειραματικό Λύκειο», δεν πειραματίζεται στην επιστημονική του έρευνα, αλλά ο ίδιος έχει προσδιορίσει με σαφήνεια και καθαρότητα τους άξονες τής ερευνητικής και συγγραφικής του δημιουργίας και προσφοράς. Δεν ακολουθεί τα γνωστά και πεπατημένα πρότυπα του επιστήμονα ερευνητή, κυρίως πανεπιστημιακού, που συνήθως στο έργο τους γίνεται, είτε συσσώρευση βιβλιογραφίας, καλύπτοντας έτσι, ορισμένες φορές, επιστημονικές και ερευνητικές ανεπάρκειες, ή ανιαρή επανάληψη γνωστών πραγμάτων, που αποδίδονται με καινούρια διατύπωση, ή, τέλος, μέσα από επιστημονικοφανή έργα, ασκείται ασύστολη προπαγάνδα από πολυδιαφημισμένους επιστήμονες κύρους, κατασκευασμένους όμως, από γνωστά και εξωνημένα ελληνικά και ξένα κέντρα ελληνικών στοχεύσεων και δραστηριοτήτων.
Ο ιστορικός Μηνάογλου δεν είναι αυτός που φοβάται την ιστορία, όπως αναρωτιόταν, ανήμερα της 25ηςΜαρτίου η κατευθυνόμενη εκπομπή της ΕΡΤ, προκειμένου να προεξαγγείλει την παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ο Μηνάογλου είναι αυτοσύστατος με το πλήθος της επιστημονικής συγγραφικής του προσφοράς που την ξεκίνησε, απ’ ό,τι εγώ προσωπικά γνωρίζω που είχα την τιμή να τον έχω φοιτητή, από τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής του ζωής και συνεχίζει μέχρι σήμερα, με απίστευτα καινοφανούς, πρωτότυπης, και υψηλής ποιότητας, συγγραφή επιστημονικών έργων.
Η επιστήμη στα έργα του Μηνάογλου βρήκε, κατά τη Σολωμική διατύπωση, «την καλή και τη γλυκειά της ώρα»γιατί ακολούθησε, όπως διαπιστώνω, την προτροπή του Εθνικού ποιητή, του Σολωμού που είπε:
«Σκέψου βαθιά, και σταθερά (μια φορά για πάντα) τη φύση της Ιδέας πριν πραγματοποιήσεις το έργο [το ποίημα, γράφει ο Σολωμός]. Σ’ αυτό το έργο θα ενσαρκωθεί το ουσιαστικότερο και υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσης, που είναι η Πατρίδα και η Πίστις. Ο θεμελιώδης ρυθμός ας στυλωθεί εις το κέντρο της Εθνικότητος και ας υψώνεται κάθετα. Εις τον πάτο τής εικόνας πάντα η Ελλάδα με το μέλλον της».
Το ελληνικό έθνος, η εθνική συνείδηση, η ελληνική Πατρίδα και η Ορθόδοξη πίστη παίρνουν πρωτεύουσα θέση μέσα στο αυστηρά επιστημονικό έργο του Μηνάογλου, που άλλωστε ως προς αυτό, τού έχει δώσει μερικά μαθήματα και ο επιλεγμένος δάσκαλός του, πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός.
Όπως όλα τα προηγούμενα βιβλία του, και τα επιστημονικά του άρθρα, ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια ή και διαλέξεις, είναι θεμελιωμένα πάνω στην άλλοτε Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και το τωρινό ελεύθερο, κατ’ ευφημισμόν, παρόν και εικαζόμενο μέλλον της.
Το καινούριο παρουσιαζόμενο βιβλίο σήμερα «Ιστορία του Ρωσικού Κόμματος», Ρωσσόφιλου, θα έλεγα, καλύτερα να γίνει στην επανέκδοση, βρίσκεται στην ίδια γνήσια ιστορική, χωρίς παραχαράξεις και διαστρεβλώσεις, αλυσίδα των προηγούμενων έργων του, όπως είναι οι δύο πανεπιστημιακές εργασίες του, η μεταπτυχιακή του για τους Έλληνες περιηγητές στην Ευρώπη (15ος– 18οςαι.), η διατριβή του για τους Έλληνες διπλωμάτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς και τα περίφημα «Ο Αναστάσιος Μιχαήλ ο Μακεδών και ο λόγος περί Ελληνισμού», «Ο Μεγαλέξανδρος στην Τουρκοκρατία» και όλα τα άλλα.
Χαρακτηριστικά όλων των έργων του είναι το πάθος για την έρευνα και συγγραφή, το υψηλό και ατρόμητο ήθος του, ασυμβίβαστο σε παντοειδείς προσαρμογές για εξυπηρέτηση άλλων προσωπικών σκοπιμοτήτων, εκτός της αποκάλυψης της επιστημονικής αλήθειας, καθώς και η ασυγκράτητη τάση του να λέει και να γράφει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αδιαφορώντας για τις σε βάρος του επιπτώσεις και για την δικαιούμενη περισσότερο, παντός άλλου, ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία.
Τα έχει βάλει στο έργο του με τους παραχαράκτες τής ελληνικής ιστορίας, έλληνες και ξένους διαφωτιστές, επώνυμους και πολυγραφότατους, ξεσκεπάζοντάς τους με αυστηρή επιστημονική τεκμηρίωση που καλύπτεται, εκτός από τις άγνωστες πλούσιες πηγές που ανακαλύπτει, και από τον γλωσσικό του θησαυρό που εκτείνεται από την αρχαία ελληνική γλώσσα, τη λατινική, τη γερμανική, την αγγλική, τη γαλλική, ακόμη και τη ρουμάνικη, δεν ξέρω αν τη γνωρίζει, αλλά είδα παραπομπή στο σπουδαίο ρουμάνο ερευνητή Erbiceanu, μας δηλώνει ο συγγραφέας μόνο ότι δεν γνωρίζει, ακόμη, την τουρκική.
Και το σημερινό βιβλίο του, λοιπόν, διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα, καλύπτει η θεματική του, σπουδαία και άγνωστα κεφάλαια από τον 17οαιώνα ως και τον 19ο. Σε όλα αναλαμβάνει να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη για την Ελλάδα και την εθνική και πνευματική της υπόσταση από τη διαπραγμάτευση του θέματος της παρουσίας του Μ. Αλεξάνδρου στη Ρωσία, μέχρι την ανάπτυξη της πολιτικής θεωρίας του Καποδίστρια, με ενδιάμεσους κρίκους – κεφάλαια του βιβλίου, δηλαδή την προβολή των οραμάτων και της μνήμης, από τους έλληνες που αυτοσυστήνονται στην Ευρώπη, μέχρι τον Βασίλειο Βατάτζη του 18ουαι., ο συνονόματος αυτοκράτορας Βατάτζης είναι Ιωάννης, όχι Βασίλειος, και τις άκρως ενδιαφέρουσες περιηγήσεις του, του Βασιλείου Βατάτζη, δηλαδή, όπως αυτή στην Περσία, καθώς και το παράξενο και άγνωστο φαινόμενο εθελούσιων αιχμαλωσιών Φαναριωτών στον 18οαι. Ακόμη περιλαμβάνεται στο βιβλίο το θαυμάσιο κείμενο που αναφέρεται στις προσπάθειες των Ελλήνων για απελευθέρωση τον 17οαιώνα, προσφεύγοντας στους Ρώσους και μάλιστα στον ακραιφνή ορθόδοξο ηγέτη της Ουκρανίας, τον Ζηνόβιο Χεμλίνσκι, και παρατίθεται στο βιβλίο ένα καταπληκτικό κείμενο του Λαόνικου Ζαμίτρη, προς τον Χεμλίνσκι, όπου τονίζεται το χρέος της Αυτοκρατορικής Ρωσίας απέναντι στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την παλαιά Ελλάδα, όπως τη λέει, γιατί αυτή τούς ελευθέρωσε από την αμάθεια και την ειδωλολατρεία με τη χάρη του Βαπτίσματος και γι αυτό συνιστά να μη φανούν αγνώμονες προς αυτήν, αλλά να την ελευθερώσουν από την αιχμαλωσία τού τυράννου, που αμαύρωσε αυτήν που στάθηκε όλης της οικουμένης το φως.
Γι αυτό του λέει ο Λαόνικος Ζαμίτρης «στην προσφέρνω [την υπόδουλη Ελλάδα, δηλαδή,] έμπροσθέν σου ακκουμπισμένην εις την σημαίαν σου και εις την ανδρεία σου και εις το ισχυρότατον γένος των Ρώσων». Συγγνώμη, να κάνω εδώ μια εξομολόγηση και να αναρωτηθώ δημόσια γιατί δεν δίνει ο Θεός ένα άξιο διάδοχο σαν αυτούς του 17ουαιώνα ή του Καποδίστρια σήμερα στην ατυχή και γονατισμένη Ελλάδα, γονατισμένη από κρίματα άλλων ψευτοπολιτικών και πνευματικών, αλλά δυστυχώς και εκκλησιαστικών, δήθεν ηγετών και όχι βέβαια εξαιτίας του λαού της, που υφίσταται τις τραγικές συνέπειες της πνευματικής και ηθικής υποτέλειας των ηγετών της. Ίσως ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο, με τη διεισδυτική ανάλυση που γίνεται εκεί, της ιστορικής σκέψης του, και η βοήθεια των Νεομαρτύρων οδηγήσουν και στη σημερινή απελευθέρωση όπως οδήγησαν τότε στο θαύμα του ’21 και στη συνέχεια του εξίσου σπουδαίου 1912-13.
Ακολουθεί στο βιβλίο το ξεσκέπασμα του υπερτιμημένου από τους διαφωτιστές Κοραή και η τοποθέτησή του στα πραγματικά του πλαίσια και ως αρνητή και χλευαστή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στηλιτευτή των αγίων Κολλυβάδων και ως ιστορικού παραχαράκτη στο θέμα της Μακεδονίας και της συμβολής της Εκκλησίας και του Αγίου Όρους και των Μοναχών στη θεμελίωση της παιδείας και στη διατήρηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας και ως τέλος, στυγνού συκοφάντη, και ηθικού αυτουργού να προσθέσω εγώ, της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια, θέμα για το οποίο τον κατηγόρησαν ακόμη και οι πιο πιστοί οπαδοί του γιατί παρέσυρε και έντιμους άνδρες, όπως τον Πολυζωίδη .
Το κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο: «Για την ελληνική ιστορία σήμερα», ανακεφαλαιώνει την υπάρχουσα και γνωστή προβληματική των διεθνιστικών τάσεων και της προσαρμογής σ’ αυτές των σχολικών βιβλίων ιστορίας, αλλά παράλληλα, και αυτό είναι το σπουδαίο, διεισδύει με εύστοχες παρατηρήσεις και νηφάλιο, αλλά ταυτόχρονα και κοφτερό λόγο, σε θέματα από τη φύση της Ελληνικής Επανάστασης και την ταυτότητα των Επαναστατών μέχρι τις εθνικές ονομασίες Ρωμαίος – Ρωμιός – Γραικός – Έλληνας και την ανατροπή των παγιωμένων από μισθωμένους κονδυλοφόρους ισχυρισμών ότι η Ελληνική Επανάσταση είναι γέννημα της Γαλλικής.
Ειδικότερα, το εκτενές αυτό κεφάλαιο που το επιγράφει «Για την Ελληνική ιστορία σήμερα» το επιμερίζει στα υποκεφάλαια με τίτλους: 1. «Η φύση της Επανάστασης του ’21 και η ταυτότητα των Επαναστατών», 2. «Ρωμηοί ή Έλληνες», 3. «Ρωμαίικη συνείδηση και Επανάσταση», 4. «Το Εικοσιένα και η Γαλλική Επανάσταση – Αλληλοσυγκρουόμενες προσδοκίες και στοχοθεσίες» και 5. «Τα μετά την Επανάσταση». Θέλω από τώρα να υπογραμμίσω και να αναδείξω μέσα από τη μεστή και πρωτόγνωρα ολοκληρωμένη οπτική του βιβλίου στο εκτενές αυτό κεφάλαιο, η οποία οπτική δεν είναι μόνο ιστορική αλλά έχει και πολιτική ακριβολόγο διείσδυση σε ανομολόγητες στοχεύσεις ελληνικές και ξένες.
Επιτρέψτε μου αυτό το τμήμα να σας το παρουσιάσω συνοπτικά, αφού σας συστήσω πρώτα να έχετε αυτό το βιβλίο σε καθημερινή χρήση γιατί είναι άκρως αφυπνιστικό και ερμηνευτικό δυσερμήνευτων και σκοτεινών σχεδίων για το μέλλον της Ελλάδας και προφυλάσσει τον αναγνώστη από πολλές παγίδες. Αναφέρεται λοιπόν ότι ο διεθνισμός κυριάρχησε και διαδόθηκε πώς αλήθεια; με την πανεπιστημιακή ιστοριογραφία με σκοπό την απεμπόληση της εθνικής ιδιοπροσωπίας και της κυβερνητικής εκπροσώπησης και γράφει αυτό το αποκαλυπτικό κείμενο:
«Εφόσον από τις πανεπιστημιακές έδρες διδασκόταν και διδάσκεται πως οι λαοί δεν υπάρχουν, δεν αποτελούν δηλαδή παρά κατασκευές των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, είναι επόμενο να μπορέσει να γίνει αποδεκτή η άποψη πως θα πρέπει πλέον, με τη νέαν παγκόσμια συνείδηση, την οποία τους δίνει η νέα ιστοριογραφία, η «καθαρή» από τον εθνικισμό, αλλά τόσο μολεμένη από τον διεθνισμό, να αποδεχθούν πως σιγά σιγά βέβαια, θα πρέπει να απεμπολήσουν τα δικαιώματά τους και να πάψουν, εφόσον δεν υπάρχουν, να ζητούν να έχουν δημοκρατική εκπροσώπηση και διακυβέρνηση και στο τέλος κάθε μορφή εκπροσώπησης, εντασσόμενοι στην παγκόσμια κυβέρνηση, που ολοένα και περισσότερο ευαγγελίζονται, τόσο οι ιστορικοί του κυρίου Σόρος και των ομοίων του, όσο και το πολιτικό και δημοσιογραφικό υπαλληλικό τους προσωπικό.
Εφόσον λοιπόν με την κατευθυνόμενη χρηματοδότηση ελέγχθηκε ο χώρος της πανεπιστημιακής ιστοριογραφίας, ο δρόμος πλέον ήταν διάπλατα ανοικτός για την επικράτηση του διεθνισμού και στην ευρείας κατανάλωσης εκλαϊκευτική ιστοριογραφία με τους πρόθυμους εκδότες απέναντι μόνο βέβαια σε όσους πειθαρχούν στα διεθνιστικά κελεύσματα της σύγχρονης ιστοριογραφίας η οποία με τις επιλογές της πλήττει το παρελθόν και ιδίως, το εθνικό παρελθόν. Και ακολουθεί η επιβολή του διεθνισμού στη σχολική ιστοριογραφία».
Σημαντική συμβολή στην επιστημονική γνώση της Τουρκοκρατίας προσφέρουν και τα έργα που δημοσιεύονται εδώ, σ’ αυτό το βιβλίο, για πρώτη φορά και είναι κυρίως επικεντρωμένα στη Ρωσία, αλλά και τη διεθνή διπλωματία, τη σχετική με τη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς και τις πλούσιες και γόνιμες και ενίοτε επικίνδυνες ελληνορωσικές σχέσεις. Τα έργα αυτά είναι κατά κεφάλαια: «Ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Ρώσοι Ηγεμόνες», «Ο Βασίλειος Βατάτζης και οι ρωσοπερσικές σχέσεις στα μέσα του ΙΗ΄ αιώνα» και«Ο Κωνσταντίνος Καρατζάς και η Ρωσία». Με το τελευταίο κεφάλαιο για τον Κωνσταντίνο Καρατζά έρχονται στην επιφάνεια τελείως νέες σελίδες για την ιστορία των Φαναριωτών και τις εξαρτήσεις τους από το Σουλτάνο από τη μια μεριά και τον προσανατολισμό τους προς τους Ρώσους από την άλλη.
Το βιβλίο τελειώνει με αναφορά στην πολιτική θεωρία του Ιωάννη Καποδίστρια.
Πριν προχωρήσω πρέπει εδώ να υπογραμμίσω με αφορμή το κεφάλαιο για τον Καποδίστρια ότι τα θέματα που διαπραγματεύεται ο Μηνάογλου σε όλα του τα βιβλία όπως και σ’ αυτό προϋποθέτουν τη γνώση της τεράστιας βιβλιογραφίας, ελληνικής και ξένης, τής οποίας είναι κάτοχος με έναν απίστευτο τρόπο για ερευνητή τής ηλικίας του και μάλιστα είναι τόσο ενημερωμένος, ώστε να καταφεύγει στις πιο πρόσφατες ελληνικές και ξένες δημοσιεύσεις.
Επιστρέφω στον Καποδίστρια για να υπογραμμίσω ότι είναι ιδιαίτερα ευφυής η παρατήρηση του συγγραφέα ότι ο Καποδίστριας δεν ήταν φιλελεύθερος, με τη σημερινή έννοια που έχει ο όρος, [αλήθεια, ποια έννοια έχει σήμερα;], όπως τον χαρακτήριζαν στην εποχή του, αλλά ο ίδιος ενίσχυσε τον θεσμό τού Πρωθυπουργού, ώστε να ασκεί πραγματική εξουσία ο εκάστοτε έλληνας Πρωθυπουργός απέναντι, π.χ., στη Μοναρχία, φυσικά ο Καποδίστριας έχοντας ως πρότυπο πρωθυπουργού τον ενάρετο και ανιδιοτελή εαυτό του, δεν φαντάστηκε τι είδους πρωθυπουργοί επρόκειτο στο μέλλον να κυβερνήσουν την Ελλάδα.
Θα κλείσω με ένα παράθεμα από το κεφάλαιο, με τίτλο «Η πολιτική θεωρία του Ιωάννη Καποδίστρια»:
«Ο Καποδίστριας κατόρθωσε να γίνει ο γνωστότερος Έλληνας διπλωμάτης της εποχής του και σίγουρα αυτός που άσκησε σε παγκόσμιο επίπεδο την μεγαλύτερη επιρροή. Η επιτυχία του, πέρα από την υπερβολική ευφυία, στηρίχθηκε και σε δύο άλλες ποιότητές του: στο γεγονός ότι όχι μόνο δεν δίσταζε να προβάλει το ποιος ήταν, δηλαδή ορθόδοξος και Έλληνας, αλλά, αντίθετα μάλιστα, πολλές φορές, προέβαλλε την ταυτότητά του με ιδιαίτερη έμφαση και επίσης η επιτυχία του οφείλεται και στο γεγονός – απόρροια του προηγουμένου, δηλαδή του Ορθόδοξου Έλληνα - ότι υπήρξε απόλυτα τίμιος. Την μεγαλύτερη ίσως φιλοφρόνηση, ο Καποδίστριας την έχει δεχθεί από τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον Metternich. Ο Αυστριακός Καγκελάριος σημειώνει στα απομνημονεύματά του:
«Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος. Και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου